Period dominacije kapitalističke diktature bez većeg otpora narodnih masa je za nama. U narodnim masama u BIH, Srbiji, Hrvatskoj, Kosovu, Crnoj Gori…. nezadovoljstvo postojećim životom dobija sve izraženiju političku formu, odnosno sazrijeva svijest o neminovnosti istinske klasne borbe. To se uočava ne samo po broju štrajkova, protestima u raznim formama, nevjerici prema političkim partijama i sindikatima, već i po tako vidljivom nezadovoljstvu koje ispoljavaju ljudi u svakodnevnim kontaktima. No mora se priznati da je prepoznatljiva i velika razlika između stepena nezadovoljstva masa i stepena njihovog organizovanog nastupa, a što mora biti jasan signal za sve one koji žele promijeniti postojeće stanje da mase čekaju one koji ce primjerom prednjačiti u vođenju klasne borbe.
Gaženje osnovnih prava obespravljenih, na koja su samo formalno pristali kapitalisti, kao što je pravo na rad, osmočasovno radno vreme, garantovana zarada, penziono i socijalno osiguranje, godišnji nedeljni i dnevni odmor, kao i pravo na ljudsko dostojanstvo koje se potire svakodnevnim šikaniranjem od savremenih krvopija mora se zaustaviti. To se ne može zaustaviti samo propagandnim djelovanjem u cilju unošenja svijesti u obespravljene mase i njihovim pozivanjem na otpor kapitalističkom sistemu. To se mora zaustavljati i direktnim akcijama protiv simbola samog sistema.
Sadašnji nivo djelovanja revolucionarnih grupa u zemljama bivše Jugoslavije koji se ogleda u širenju propagandnog materijala, pravljenju sajtova, FB « revolucija », raznih suvoparnih analiza i kamernih tribina, nedovoljan je za jačanje revolucionarnog subjekta u novim uslovima i za pokretanje masa. Međutim, malobrojnost i operativna slabost revolucionarnih grupa nije razlog i opravdanje da se ne krene u izvođenje konkretnijih akcija, kako bi se mase podsticale na veći otpor.
PR svojim akcijama na širenju propagandnog materijala po BiH i Srbiji ima za cilj ne samo jačanje proleterske svijesti među masama, već i stavljanje naglaska na potrebi podizanja otpora na viši, organizovaniji nivo. Na nivo kada će predstavnici kapitalističkog sistema početi da osjećaju kolika može biti snaga organizovane borbe obespravljenih. Da osjete strah od mogućnosti propasti svojih privilegija i materijalnog bogatstva – strah od propasti svog svijeta.