Poznato je, da je Francuska buržoaska revolucija srušila stari feudalni poredak u Evropi i da su se pojavile nove klase. Ekonomsku i političku moć je posjedovala buržoazija, dok se oslobođeno seljaštvo i radništvo u usponu borilo da stekne neka svoja osnovna prava. Poslije kratkotrajnog saveza među tim klasama, nastavljena je krvava klasna bitka, i koja traje do današnjih dana. Poslije početne apsolutne vlasti buržoazije, činilo se da će kapitalistički poredak vječno trajati. Onda su seljaci i radnici uzvratili svojim revolucijama i izgradnjom društva u kojem su oni imali političku i ekonomsku moć i prava. Sa pobjedom Oktobarske i Kineske revolucije opet se činilo da je kapitalizam već izgubio bitku. No, kapitalistički sistem se pregrupisao i putem fašizma i vođenjem stalnih ratova pokušao je održati svoje pozicije. Porazi koje su doživjeli tzv. socijalistički sistemi s krajem XX vijeka, u prvom trenutku ponovo su aktuelizovali ideju da je “komunizam mrtav” , a što znači da nema besklasnog društva i da se mora znati“ rad, red i poredak”. No, i to je kratko trajalo. Kapitalizam se našao u strahovitoj krizi, najgoroj do sada, i koja ozbiljno prijeti izbijanjem opšteg rata, pa čak i uništenjem čovječanstva. Izgleda kao da je nastupio period opšteg haosa.
Na prostoru Balkana trenutno su svi režimi u suštini marionetski.Vlast drže sitne sluge krupnog multinacionalnog kapitala, koji zbog svoje sićušnosti i poniznosti spram gospodara, vole da se na svojim malim državnim feudima predstavljaju u “veličini”, diveći se sami sebi i svojoj trenutnoj moći, jer nemaju sile koja im se ozbiljnije suprotstavlja. Nema sile koja će ih objesiti da vise na Terezijama, Markovom trgu , Baščaršiji, na sred Podgorice, Prištine, Taksima u Istambulu, Sofiji, Atini…
No, dok se ne desi da razni vlastodršci vise po trgovima glavnih gradova, a visiće, neophodno je pomagati masama da što prije odbace cjelokupni sistem koji im je na grbači. Razbiti svijest da je kapitalistički svijet jedino moguć, a zatim krenuti da se ruše sve poluge na kojima on počiva. A jedna od tih poluga je svakako nametnuta svijest da je potrebno učestvovati u nekakvoj “političkoj utakmici” u izborima i buržoaskom parlamentarnom sistemu. Stvara se predstava o nekakvoj vlasti i opoziciji, kao da je to od suštinske važnosti za život naroda. A radi se o dvije ili više grupa političkih bandita koji se uvijek bore oko istog, i u okviru istog sistema i istih društvenih i političkih odnosa. Znači i vlast i “opozicija” se bore u okviru kapitalističkog sistema i kapitalističkih društvenih odnosa. Oni ne žele da izađu izvan tog sistema, i vrlo dobro se osjećaju u njemu, za razliku od većine osiromašenih i obepravljenih dijelova društva, koji su faktičke svojim položajem stalno izvan sistema. Podržavati bilo koju vlast ili tzv. opoziciju u okvirukapitalističke diktature je zločin sam po sebi. To je ruganje samom sebi, svom položaju i ljudskom dostojanstvu.
Posebno zanimljivo je ponašanje sindikalnih ili tzv. ljevičarskih organizacija koji bi, bar danas, trebali zagovarati rušenje diktature kapitala. Ne, oni su saveznici sistema. Oni su ti koji stalno sprečavaju radikalniji nastup masa prema sistemu i zato su nagrađeni od samog sistema. I zato, zbog njihovog kukavičluka i potkupljenosti, prvo njih treba nemilosrdno gaziti. Odavno je nastupio istorijski trenutak kad se učešće u samom sistemu mora smatrati činom izdaje – izdaje klasne borbe i interesa proletarijata. Biti neprijateljem sistema je danas ne samo izazov, nego i obaveza – „patriotska dužnost“ svih onih koji nemaju i svih onih kojima je dosta “i nepravde i svega”.
No, biti neprijateljem sistema ne znači odbacivanje i pozitivnih tekovina tog kapitalističkog društva, poput nekih oblika neposredne demokaratije, npr. referenduma. Tako bi se i neprijatelji sistema mogli zalagati za postavljanje jednog referendumskog pitanja : Da li ste za ukidanje privatne svojine?
Pa ako većina na referendumu bude protiv, onda nek ostane sadašnji kapitalistički sitem koji počiva na “svetosti privatne svojine” kao uzroka svog zla na ovom svijetu. No, ako većina bude za, onda će se politička vlast i društveni odnosi graditi na nekim drugim osnovama i “svetosti” neke zajedničke svojine. Ovo izgleda previše naivno i pomalo suludo, kao što je na početku izgledalo naivno i suludo kada je mlada buržoazija rušila feudalni poredak i ukidala osnove tog društva. I kada je giljotina radila nonstop po vratovima plemića i kraljevske kamarile, a koji nisu htjeli dobrovoljno prihvatiti “modernost” i “novi svijet”.
Ne treba posebno podsjećati da su i narodi Balkana već jednom postavili ovo pitanje i pozitivno odgovorili na “referendumu”.
Kako doći do trenutka kada će mase moći zahtjevati postavljanje ovog gore pitanja je ona “sitnica” koja dijeli opoziciju od neprijatelja sistema, lažnu ljevicu od revolucionarne ljevice.
Srušiti svijet nepravde i neslobode!
Srušiti diktaturu kapitala!
Jedino revolucijom!