Partija rada je organizacija obespravljenih, onih koji hoće da se bore protiv diktature kapitala i imperijalizma.
Bili smo odlučno za mir i protiv rata među jugoslovenskim narodima. Jasno smo ustali protiv nacionalizma, posebno velikosrpskih nacionalista koji su bili glavni pokretači i akteri rata na jugoslovenskom prostoru, a njih smo posebno označili jer su bili najjača sila – vojno, materijalno i brojčano i što je JNA stala na njihovu stranu.
Bili smo za pravedni odbrambeni rat hrvatskog naroda od agresije.
Posebno smo bili za odbranu cjelovite BiH i nasrtaja velikosrpskih i velikohrvatskih nacionalista da je komadaju – “Bosna se dijeliti neće, jer se dijeliti ne može”.
Bili smo za povratak svih izbjeglica u svoje domove u Hrvatsku, BiH, Kosovo i Srbiju i osuđivali politiku tzv. etničkog čišćenja.
Svim srcem smo bili za pravednu borbu albanskog naroda na Kosovu da se oslobodi čizme Beograda.
Bili smo čak, u krajnjoj mjeri, i za intervenciju najvećih terorista na svijetu NATO snaga, da bi se zaustvaio rat i pogrom na Kosovu, jer jugoslovenski narodi nisu stvorili silu koja bi sama mogla uspostaviti mir i zaustaviti taj niz neprekidnih ratova i stradanja.
Bili smo za i aktivno učestvovali u petooktobarskom rušenju režima u Srbiji.
Bili smo aktivni u borbi za samostalnost Crne Gore.
Kada su ratovi završeni, naš cilj su postale te obespravljene mase koje su, još pod mamurlukom od nacionalizma, nevješto pokušavale da se suprotstave nadolazećoj diktaturi kapitala i neokolonijalne zavisnosti od imperijalista.
komunizam
O psima na lancu klasnog neprijatelja
Kada se osvrnemo vijek ipo unazad u vezi revolucionarnog ljevičarskog pokreta, vidimo da je tu bilo nevjerovatnih uspona i padova, kako u teoriji i u samoj praksi. Kratak hronološki pregled nam otkriva zanimljve periode.
Svakako je period stvaranja idejne osnove revolucionarnog pokreta, posebno sa “Komunističkim manifestom“ i kasnijim djelima klasika marksizma, bio kamen temeljac koji je bio superioran u odnosu na sva tadašnja shvatanja u pokretu, posebno anarhističkim tendencijama koje su se do danas pokazale kao nešto što ne može, izuzev pozitivnog suprotstavljanja kapitalizmu, da izgradi neku novu afirmaciju u konkretnom istorijskom odnosu klasnih snaga. Međutim, superiornost marksističke ideje i pokušaj njenog ostvarenja u samoj praksi, odnosno njene negacije i prevazilaženja, nailazio je na razne odgovore, sukobe, često sa tragičnim posljedicama.
Stavovi PR – januar 2017
1. Uzroci raspada Jugoslavije i nove integracije?
SFR Jugoslavija se raspala zbog potpune pobede nacionalističke politike u vrhovima Saveza komunista Jugoslavije, ekonomske krize u koju je društvo zapalo i promene odnosa snaga na medjunarodnom planu. Višedecenijsko nagomilavanje političkih, ekonomskih i nacionalnih suprotnosti nužno je na kraju proizvelo otvorene sukobe i raspad države.
Partija rada zastupa stav da su, u situaciji krize i rastakanja državne zajednice, najveći uzročnik stvaranja nacionalističke mržnje, podizanja ratnih tenzija i kasnije rata, bile snage velikosrpskog nacionalizma. Te snage su svojom agresivnom nacionalističkom politikom, stavljajući JNA, kao najjaču vojnu silu pod svoju kontrolu, odigrale presudnu ulogu u ratnim dogadjanjima na ovim prostorima. Pored pretvaranja JNA u direktan instrument rata protiv drugih naroda Jugoslavije, uporedo, je izvršena bezočna manipulacija nacionalnim osećanjima i stvaranje nacionalističke mržnje od strane medija koje je kontrolisao režim, od strane većine političkih partija, kao i tzv. nacionalnih institucija (SANU, UKS, SPC). Ovakva homogenizacija velikog dela srpskog naroda, kao i prethodno navedeni uzroci, doveli su do jačanja nacionalizma kod drugih naroda, posebno velikohrvatskog nacionalizma. Rezultati svega bili su zastrašujući – višegodišnji ratovi, desetine hiljada mrtvih i ranjenih, stotine hiljada izbeglih lica, ratni zločini, osiromašenje većine naroda, beskrupulozna pljačka i profiterstvo državnih vrhova itd.
A šta da se (ne) radi?
Za tzv. revolucionarnu ljevicu na prostoru bivše Jugoslavije i Balkana se može reći da je dobro što postoji zbog teških objektivnih okolnosti za njeno djelovanje, ali i bolje da je i nema kada je takva. I jedno i drugo je tačno.
Jedna pjesnik i tribun zla, davno je rekao – „Zbog velikih misli koje misle svako misli veliki je…“ To se donekle može danas primijeniti na ovu ljevicu raznih naziva i simbola – „pravih orijentacija“, „jedino ispravnih stavova“, svrstene u neke „moćne“ internacionale, saveze, sekcije…; sastavljene uglavnom od smušenih intelektualaca i mnoštvo sujete u razne komunističke, marksističko-lenjinističke, anarhističke, novoljevičarske, antifšističke i ko zna kakve sve grupe. Bez ikakve povezanosti sa masama i mogućnosti da utiču ozbiljnije na političke procese.
“Čuvajte se komunista…”
"Čuvajte se komunista, oni će konfiskovati vašu imovinu nakon što vam porodicu oteraju u logore za društveno korisni rad".
Da li je to tačno? Verovatno jeste, ukoliko pripadate 0,01 procentu jednog procenta vladajuće elite, i samo ukoliko je politički dosije vaše porodice skandalozno nečovečan. U suprotnom, vaš srednjeklasni status ne čini vas automatskim neprijateljima radničke klase.
Međutim, komunisti su zastrašujući i omraženi kao da oni neprestano prave zaveru protiv naših srećnih života. Upravo su bogati kapitalist i fašisti oni koji bi trebalo da se plaše bauka revolucije, međutim oni su sposobni da izvor svog straha predstave kao stvarno društveno zlo koje bi trebalo iskoreniti. Čak su i siromašni ponekad prinuđeni da pokažu iracionalan strah od radikalizma, ili bilo koje druge politike koja bi ih mogla emancipovati i izvući iz začaranog kruga tlačenja koje traje generacijama.
To je podsetnik da nikad ne treba podcenjivati dominantnu buržoasku ideologiju u savremenom društvu. Tragična istina je u tome što dekadentne buržoaske vrednosti mnogi još uvek smatraju svetim. Stoga, komunistička kritika te filozofije smatrala bi se odvratnim prestupom, neprijatnošću. To je jedan od razloga zašto je antikomunistička histerija opstala i u dvadesetprvom veku…