Pokreti i pobune obespravljenih masa po Evropi su do kraja ogolile elementarnu istinu – na prostoru Evrope ne postoji revolucionarni pokret, niti organizacije koje bi se mogle suprotstaviti nadirućem fašizmu i sve većoj diktaturi kapitala.
Zašto je to tako?
Poslije sloma revizionističkog i birokratizovanog socijalizma u Evropi, kada su imperijalisti označili “krah komunizma”, sa političke scene su nestale sve one partije iza kojih je stajao socijalimperijalistički SSSR. Ostale su one organizacije koje su baštinile ideje revolucionarnog pokreta po svijetu, ali je nesklad između uslova u kojima su one djelovale, i relativne stabilnosti kapitalizma u Evropi, uticao da ove partije vremenom postanu statične, dogmatične, bez ikakvog uticaja i kontakta sa masama. Treba svakako naglasiti da je nedostatak oslonca, na koji bi se oslonile ove organizacije i koji bi im pomogao u njihovom razvoju, jedan od uzroka slabosti revolucionarnog pokreta u Evropi. Pojedine grupe koje su shvatile značaj ispravnosti na revolucionarnoj teoriji, objektivno nisu mogle ni da učine više u postojećim uslovima, jer bi u protivnom nužno zapadale u avanturizam. No, većina tih evropskih partija nije imala ni unutrašnje snage da održi revolucionarnu liniju, i nužno su klizile u bljutavi reformizam zakićen revolucionarnim parolašenjem.
Pobune obespravljenih masa Grčke, Španije, Turske i Bosne su udarile šamar svim parijama marksističkolenjinističke orjentacije. Mase su bile daleko ispred ovih organizacija, dok su one trapavo kaskale na repu njihove klasne borbe bez ikakvog uticaja, niti želje da se nametnu kao avangarda pobunjenih masa. Neke od tih organizacija su čak postale obične sluge imperijalista, igrajući ulogu “žutih sindikata” čiji je cilj je uvek bio da tupe oštricu radničke borbe.
Pred malobrojnim revolucionarnim organizacijama u Evropi stoji istorijski zadatak da povedu odlučnu borbu protiv reformističkih partija koje se deklarišu kao marksističkolenjinističke, kao i protiv reformizma u sopstvenim redovima. Ukoliko to ne urade, ne samo da će nestati sa političke scene, nego će ih fašističke horde loviti kao miševe koji drhte u svojim rupama.
Dogadaji u Ukrajini su najbolji primjer kako se, usled nedostatka revolucionarnog subjekta da ih povede u pravom smijeru, nezadovoljstvo masa koristi i od strane imperijalista. To su iskoristile fašističke i nacionalističke organizacije u punoj mjeri. Događaji u Ukrajini će imati krupne posljedice i na jačanje fašističkih organizacija u drugim zemljama Evrope, jer je imperijalizam dobio još jednu potvrdu da se fašizmom može uspješno braniti kriza sve dok sa druge strane nema sile koja će se odlučno suprotstaviti diktaturi kapitala i stati za vrat fašističkom ološu.
Borba protiv reformizma u sopstvenim redovima je primarnija u odnosu na borbu protiv diktature kapitala i fašizma. Bez te borbe neće se stvoriti sila koja će moći da se poveže sa pobunjenim masama i postane sastavni dio njegovih klasnih interesa. Bez borbe protiv reformizma, marksističkolenjinističke evropske organizacije mogu samo da kleknu i mole se da im amplituda istorijskog materijalizma pomogne i donese spasenje od giljotine globalne diktature kapitala.
Kako se reformizam u revolucionarnom pokretu pred klasnim neprijateljem danas ispoljava?
Reformizam u revolucionarnom pokretu nije odstupio od svojih starih kapitulanstkih stavova.
Prvo i osnovno je odricanje od revolucije i rušenja kapitalističkog sistema. Propovijedaju se neki “realniji ciljevi” poput socijalnog dijaloga između klasa, “prevazilaženja kapitalizma korak po korak” , prihvataju se “evropske vrijednosti” kao univerzalne vrijednosti. Primjera, nažalost, ima dosta.
Drugo, ukoliko se čak priznaje potreba revolucije, onda se odriče potreba revolucionarne organizacije, već se propovijedaju ideje o potrebi spontanog ustanka masa.
I treće, ukoliko se čak prihvati potreba postojanja revolucionarne organizacije, onda se negira neophodnost ilegalnog rada i potreba za oružanom borbom.
Međutim, kriza kapitalističkog sistema je uticala na političku situaciju i danas smo svjedoci nastajanja mladih revolucionarnih organizacija koje su zauzele oštar kurs protiv reformizma. Te organizacije u perspektivi mogu da postanu jezgra iz kojih će nastajati velike borbene organizacije radnicke klase, kakve trenutno na Balkanu postoje samo u Turskoj. Ključno će biti povezivanje između novih organizacija skromnijeg iskustva, i onih koje imaju dugogodišnju istoriju revolucionarnog djelovanja. Između ostalog, te veze i savezi će odigrati nezanemarljivu ulogu u izgradnji antiimperijalističkog pokreta na Balkanu.
Balkan je jedna od ključnih tačaka za slom imperijalizma u cijeloj Evropi. Zato je borba protiv reformističkih shvatanja u pokretu ljevice primarni cilj svih marksističkolenjinističkih organizacija i grupa na ovom prostoru. Bez kaljenja na tom zadatku, ne može se napraviti korak naprijed u stvaranju balkanskog pokreta otpora imperijalizmu.